02-09-2023

Jep, hadden we het niet allemaal wat verwacht? De uitwisseling is uitgesteld naar 7 september.
Toen die deadline verstreken was, wist ik niet zo goed wat ik moest denken, hoe ik me moest voelen… Is het erg om te zeggen dat ik langs 1 kant een beetje was opgelucht? Ik voel me schuldig om dat te denken, omdat ik me inschrijf voor zulk avontuur, maar toch blij ben met drie weken uitstel.

Eerlijk gezegd waren die weken een cadeau! Ik heb nog met fijne mensen kunnen afspreken, waar ik achteraf zoveel aan gehad heb. Het is fijn om na twee maanden vakantie nog met vrienden bij te babbelen, toekomstplannen te bespreken. Het is gek want dit alles heb ik al eens meegemaakt, toen ik van school was veranderd 2 jaar geleden… Maar dit is anders! Ik ben me veel meer bewust van de waarde van vriendschappen en familiebanden die ik hier achterlaat. En voor wat? Je weet niet waarmee je het ruilt… Enkele maanden geleden zou ik dit vergelijken met een loterij: je wint, of je verliest. Maar gedurende heel die periode, dag in dag uit denken aan die uitwisseling en wat er zal gebeuren, heeft me tot andere inzichten gebracht. Ik win, no matter what! Ik weet van de banden die ik nu heb, dat ze puur zijn en ik ze nooit zal verliezen! Dat ik mijn vleugels mag uitslaan, en als ik moe ben van het vliegen, ik altijd kan terugkeren om te rusten. Verliezen doe ik dus sowieso niet. Doordat ik zo uitermate ver uit m'n comfortzone zal stappen, krijg ik de kans om mezelf tegen te komen op ontzettend veel verschillende vlakken. Ik kan zoveel mensen leren kennen, op het einde van die maanden perfect Duits spreken, abnormale hobby's uitproberen of een studierichting kiezen waar ik hier in België de kans niet voor zou krijgen, puur omdat dat niet past in mijn hedendaags leven, me dat later niet ver zou brengen…

Verder ben ik ook nog naar het verjaardagsfeestje van moemoe kunnen gaan! Hier heb ik verbazend veel aan gehad! Ik heb veel bijgebabbeld en gelachen met vele neven en nichten. Ik heb het idee dat ik ook hier bepaalde zaken heb afgerond zodat ik ook op dat vlak waardig kan vertrekken. Ik ben niet die persoon die vaak haar familie opzoekt, en ik weet dat dat zou moeten veranderen… Ik voel me schuldig dat ik niet het soort nichtje kan zijn dat de familie van me verwacht. Ik ben zo opgelucht dat ik het gevoel heb dat ze me wel begrijpen en begrip tonen of zo. Ik kan zekerder vertrekken als ik weet dat ook zij achter mij staan! Dus die extra weken met vrienden/familie hebben me veel zelfvertrouwen en bevestiging gegeven. Het is extra duwtje om er iets onvergetelijks van te maken!

Op de dag waarop ik besefte dat de vertrekdatum verschoven werd, ben ik onmiddellijk in actie geschoten en heb ik me ingelogd op het platform van de examencommissie. Ik wilde alle mogelijke examens meedoen die er vanaf die dag aangeboden werden, met de hoop ik er nog enkelen kon afvinken en ik weer een beetje dichter bij het afstuderen ben! Ik heb vier examens gepland, en ik kan jullie met trots zeggen dat ik al van twee mondelinge examens geslaagd ben :) Omdat ik er een jaar tussenuit zal zijn, wordt het diploma van de middenjury het enige secundaire certificaat dat ik zal hebben, dus ik ben opgetogen dat ik nu wat verder sta in dat traject. In het slechtste geval resten er mij nog drie examens voor in Zwitserland, wat ik in het zwaarste doemscenario nog zou kunnen afleggen eenmaal ik terug in België ben!

Ten slotte heb ik rustig enkele werkjes kunnen afwerken voor het gastgezin, verjaardagscadeautjes voor m'n gezin… Ik heb rustig een lijst kunnen maken met al wat ik moet meenemen naar mijn gastland. Ook is er een overzicht gemaakt met belangrijke documenten: invitation letter, lijst met telefoonnummers van contactpersonen, kopie van ID, reistoelating voor minderjarigen… Dus alles is helemaal klaar, ik kan vertrekken!

Tja, dagen verstreken, de aftelklok naar 7 september zakte en bleef maar zakken… Elke keer als er een mailtje binnenkwam, keek ik gespannen of het er eentje van AFS was. Ik vreesde dat het nogmaals zou worden uitgesteld, maar niets is minder waar :) Op dinsdagmorgen was ik rustig aan het inloggen op het kandidatenplatform van de examencommissie om te zien of er nog puntjes waren binnengekomen, plots zie ik in koeienletters bovenaan op m'n scherm: AFS ZWITSERLAND. Ik open de mail… er is een gastgezin gevonden! Ik spring recht en schreeuw doorheen het huis en maak vreugdesprongetjes :) Normaal zou je in dat mailtje te weten komen wie je familie is: namen, adres, foto's, hobby's… Maar het enige wat in het mijne stond is dat het een Duitstalige familie is, maar hun dossier nog niet volledig is en ze het me zullen doorsturen weldra het klaar is. Ik ben zo ontzettend benieuwd naar wie die mensen zijn, waar ik terecht zal komen en hoe.

Vandaag heb ik opnieuw een e-mail ontvangen van AFS. Daarin stond vermeld dat ik een oriëntatieweekend zal hebben in de buurt van Köniz. Ik ben meteen die streek gaan opzoeken, omdat ik vermoed dat ik in die buurt terecht zal komen. Ik denk dat Zwitserland opgedeeld is in verschillende regionale groepen, juist zoals we in België KEM, NOA, KIP… hebben. Dus conclusie: Köniz is vlak bij Bern en als we de regio ietsepietsie verruimen, merk je ten zuidoosten een nationaal natuurpark, ten zuidwesten tientallen meren! Oh hoe fantastisch is dat! Ik had vermeld in m'n voorstellingsbrief dat ik echt een waterrat ben, altijd geweest en altijd zal zijn. Dat ik gefascineerd ben door de kracht, rust en het idyllische aspect van pure en ongerepte natuur. Ik ben zo ontzettend blij dat ik ingestemd heb op het Duitse vraagstuk! Alle puzzelstukken vallen in elkaar, het klopt. Vanaf vandaag zie ik alles als een opportuniteit, voor zulke voorvallen qua regio, was het een mogelijkheid om mijn lot te volgen en niet wat m'n ratio me vertelt! Alles komt altijd op z'n pootjes terecht! Daar geloof ik nu meer dan ooit tevoren in. Dus mijn moto voor het komende jaar is: "Say yes!"