OMG, op dit moment zit ik op de trein van Brussel-Zuid naar Zwitserland! Ik beleef de uitwisseling momenteel als één grote mindfuck! Gisteren heb ik nog een examen wiskunde 2 afgelegd bij de examencommissie, vervolgens afscheid genomen van m'n beste vriendin en familie. Het was een vermoeiende en zeer emotionele dag, maar ontzettend noodzakelijk! Afgelopen nacht was mega kort, ik lag echt stijf van de adrenaline, maar helaas ook wat koudwatervrees… Echt honderden keren is het doorheen mijn hoofd gegaan om het allemaal op te blazen en alles te laten zoals het nu is, maar ik ben nu niet echt in staat om objectieve beslissingen te nemen… Ik besef ook heel goed dat ik daar gigantisch veel spijt van ga krijgen over enkele jaren, maanden of misschien wel weken. Ik weet dat ik dit wil doen, ik ben alleen bang dat mijn droombeeld doorprikt zou worden door de harde waarheid en ik daarvoor iedereen hier heb achtergelaten. Met zo'n 3uur slaap op m'n teller (wat niet echt bevorderend was voor sterk emotioneel welzijn), vertrek ik samen met m'n gezinnetje naar de trein waarmee ik naar Zwitserland zal vertrekken. Toen ik 's ochtends de auto instapte en Dolly achterliet, we de trein opgingen, aankwamen in Brussel-Zuid, wanneer ik me settelde op m'n plaatsje of wanneer de trein vertrok: tijdens al die momenten is mijn dam gebroken en veroorzaakte een stormvloed aan tranen.

Het is confronterend dat ik zo'n ontzettend goede thuisbasis en een goed leven heb… Alles valt eindelijk in z'n plooi, daartegenover staat het feit dat ik me schuldig voel omdat er altijd iets in me gaat zijn die het onbekende gaat opzoeken, uitdagingen gaat aangaan of mezelf wilt herontdekken! Dit is wie ik ben en het is een drang, reflex die ik heb. Sterker nog, als ik merk dat ik iets te lang naar m'n goesting in een bepaalde routine zit die me nul voldoening geeft, wordt ik ontzettend ongelukkig… Op zulke momenten als vandaag, wanneer we huilend in elkaars armen liggen, voel ik me echt schuldig omdat ik het idee heb dat ik de mensen die ik graag zie, teleurstel, ik niet de zekerheid of houvast ben die ze verdienen! Voor mezelf echter ook! Zulke dingen moet ik alleen doen, met als gevolg ik ontzettend veel lieve en mooie mensen moet missen… Die tweestrijd is gewoon mega vermoeiend en het is een evenwicht wat ik naar de toekomst toe moet bewaken! Dat de klepel nooit extreem doorslaat, maar dat ik die gouden middenweg volg, die iedereen happy maakt :) Ik laat nu de afgelopen 17 jaar achter mij, neem de geleerde lessen en mooie herinneringen mee en begin aan een volledig nieuw hoofdstuk, mijn hoofdstuk.

De trein is nu zo'n goed half uur geleden vertrokken en het is tijd om Kasterlee helemaal los te laten! Iemand zei me ooit: " leef in het hier en nu, leer van het verleden en maak het beste van de toekomst." Dat ga ik doen! Ik verwacht dat ik sneller ga terug zijn dan ikzelf verwacht, dat het jaar voorbij zal vliegen. Ik mag nu niet bij de pakken blijven zitten en je hebt altijd een keuze: positieve of negatieve emoties. Dan kies ik toch liever het eerste hoor :) Enkele dagen geleden heb ik een mailtje ontvangen van mijn gastmama! Ik ben echt nu al zo enthousiast om hen te leren kennen, om Zwitserland te ontdekken en te genieten! Ik kom in een gezin terecht met een mama, papa en 4 kinderen (2 jongens en 2 meisjes tussen de 12 en 7 jaar oud) Ze vertelde me dat ze een gekke familie zijn, die impulsieve doortrektochten doen te voet of te paard of 's winters overnachten in tenten buiten. Maar ze houden van lachen, muziek maken, cinematjes doen… Toen ik die mail las, was het eerste wat ik dacht: dit is te goed om waar te zijn, dat is de gastfamilie waarvan ik droomde! Ik had nooit gedacht dat dit echt zo dicht zou liggen bij wat ik wenste! Verder zou ik in Mattwil naar school gaan, samen met de oudste dochter. Ik heb de keuze gekregen om als hoofdvak economie of Latijn te doen, en of course koos ik voor Latijn :) Als bijvak had ik opnieuw een keuze: filosofie of een soort godsdienst. Ik ben zo ontzettend geïnteresseerd in filosofie, dus dit was een optie die ik met beide handen moest grijpen! Ook heb ik een mail gekregen van mijn klasleerkracht, mijn leerkracht muziek, met in de bijlage mijn Stundenplan! Die is wel echt crazy! Ik heb gemiddeld 3 uur meer school per dag dan ik had in België, en nope, maak jullie geen illusies… Die worden niet gecompenseerd in de middagpauzes, want die is slechts 45 minuten! Aanstaande maandag begin ik daar met school, dus ik kan jullie, en vooral mezelf, al enkele antwoorden geven :) Ik heb het allermeeste stress voor die eerste schooldag! Het enige dat ik weet is dat er dan nog een andere uitwisselingsstudent naar mijn school komt, eentje uit Hong Kong, hoe zot is dat?! Verder weet ik echt niets. Ik denk dat ik de eerste dagen ga terugvallen op het Engels, maar beetje bij beetje ga overschakelen naar het Duits. Dat is echt mijn grootste angst, dat de schooldagen niet gaan meevallen, ik geen connectie zal vinden met leeftijdsgenoten en er daar veel eenzame uren zullen zijn. Maar dat zijn zorgen voor morgen!

Plots ga ik zo snel en ver uit mijn comfortzone, dat ik als een mantra in mijn hoofd me de volgende vragen probeer te stellen. 1. Oké, welke emotie voel ik nu precies? Is dat angst, twijfel, enthousiasme, vreugde, nieuwsgierigheid… 2. Is deze emotie terecht en heeft het een meerwaarde op DIT moment? Zo ja: houd dat vast. 3. Zo nee: kan ik dat nu veranderen? Ja? Dan doe je dat onmiddellijk, bv. Problemen oplossen, ergens zekerheid vragen.... Maar zo niet, laat je die emotie consequent vallen en ga je door. Dit is een lange en doordachte weg om tot de conclusie te komen: het komt goed! No stress en geniet ervan :)

Ik ben uit de trein gestapt in "Siegburg" op het uur dat op m'n ticket stond, gelukkig was er een lieve man die me wilde helpen met dragen van m'n bagage, want ikzelf ben wat onhandig en klungelig maar het is toch helemaal goed gekomen. Dat was trouwens het geval voor heel de reis, dus bij deze bedankt aan alle onbekende, maar zeer behulpzame mannen met hun spieren, allee dan is die fitness-hipe toch nog voor iets goed hé :) Oh amai ik was echt overdonderd toen ik uitstapte van de trein… Ik, een klein meisje van 17 dat altijd in de buurt van Kasterlee gewoond heeft, staat plots hier, alleen, met 2 veel te zware valiezen onderweg naar een onbekend gezin, ik spreek de taal niet en het enige wat ik door de geluidsboxen of van gesprekken hoorde, was Duits gebrabbel… In het midden van die hectiek stond ik dan, alleen. Ik heb daar zelfs een filmpje van gemaakt omdat het zo'n grote indruk van zelfstandigheid gaf, maar ook het besef dat ik dit ga doen en ik dit kan!
Maar ja, hoogmoed komt voor de val zeker? Ik was uitgestapt op het moment dat aangegeven stond op mijn ticket, het was zelfs 10 minuten later, omdat de trein ook 10 minuten later vertrokken was. Alles was oké, alles was in orde… tot ik plots nergens een trein zag die op mijn volgend tijdstip zou vertrekken, laat staan naar Basel. Ik had normaal 40 minuten tijd tussen de 2 treinen, dus ik kon gewoon naar zulke bordjes zoeken en aflezen. Ik was 4 verschillende borden afgegaan, en ik had het nog altijd niet gevonden. Ik dacht toen het volgende: tja ander land, andere taal, andere cultuur… Ik zal eens aan iemand vragen of die mij kan helpen. De eerste die ik aansprak, sprak geen Engels. Dus ik bedankte haar toch voor de moeite en ging door naar de volgende. Nummer 2 nam me mee naar de grote overzichtsborden, maar daar stond het precies wel niet op, dus moest ik het maar aan het loket vragen 3 meter verder. Ik stond te trillen op mijn benen, ik kon wel janken wanneer de meneer achter het loket droogjes tegen me zei: oh maar je bent niet in Siegburg, dit is Köln! Ik zweer jullie, met dat Duits accent en in die situatie versta je daar niets van en lijkt het alsof je in the middle of nowhere zit! Op mijn gezicht moest pure paniek zijn afgelezen geweest, dus hij keek het nog even na, en nog eens want hij snapte het ticket eigenlijk niet zo goed. Echt toen was ik in pure stress! Vervolgens melde hij me dat er een andere trein was die naar Basel vertrok, over 4 minuten op spoor 7. Hij gaf me een nieuw ticket en ik heb nog nooit 300m zo snel gewandeld met ellendig zware koffers en alsof het nog niet erg genoeg was, stonden daar, jawel juist dààr, gewone stenen trappen in plaats van roltrappen! Ik heb de eerste beste meneer die van de tegengestelde richting kwam gevraagd of hij me wilde helpen met de grootste en ik spurtte naar de trein en ik kalmeerde een ietsepietsie toen ik die conducteur zag. Ik toonde hem de originele tickets, de nieuwe tickets en legde de situatie uit en hij reageerde het volgende: "stap maar gewoon in, dan kom je daar waar je moet zijn." Echt toen had ik even het gevoel dat ik afgevoerd zou worden naar de concentratiekampen! Oké, nu ik achteraf goed en wel in mijn bedje lig, kan er wel een grapje vanaf, maar toen? Op dat moment was het pure paniek. Ik wist niet waar die trein naartoe zou gaan, ik had überhaupt geen tijd gehad om dat ticket te bekijken, ik wist dat het richting Basel ging gaan… Maar echt, toen was het een en al paniek! Ik moest iemand bellen voor hulp. Maar om dat verhaal, in die toestand te doen in het Engels al bellend met AFS Zwitserland, dat kon er echt niet bij. Mijn ouders wou ik ook echt niet bellen want ik was nog geen 4 uur weg of het was al drama en ik wist dat ik op een manier wel bij mijn gastgezin zou geraken, ons afscheid was zo ontzettend emotioneel en beladen dat ik hen die bezorgdheid er absoluut erbovenop wilde bezorgen. En daarbij… wat gaan ze doen? Ze kennen dat station niet, de taal, het systeem… Afkomen was echt geen optie, dus ik belde mijne reddende engel, Rob, mijn AFS-peter! Hij had een uitwisseling gevolgd in Duitsland en is betrokken bij dit avontuur, dus echt dé geknipte persoon. Ik belde hem en ik begon te ratelen. Uiteindelijk heeft de conducteur me naar een stoel gebracht, ben ik daar gaan zitten en heb ik echt de slechtste 10 minuten van mijn leven beleefd. Ik voelde me echt wel gefaald, ik kon echt janken, ik begreep er niets van (achteraf nog altijd niet trouwens) Als een bezetene begon ik mijn telefoon in het oog te houden voor moest Rob aan die tickets uitkunnen.  Ik denk dat ik toen ook echt het meest nutteloze gedaan heb om te kalmeren: ik nam mijn oortjes en zette het nummer 'Noodgeval' kei luid op. Ik was me echt aan het amuseren, daarna bekeek ik kalm mijn tickets. Het vreemde was dat het resultaat hetzelfde was. Stel als ik het oorspronkelijk geplande treintraject zou gevolgd hebben, dan zou ik in Zürich aankomen met nog 1 keer overstappen, maar de trein waar ik toen opzat had Zürich als eindstation. Echt toen voelde ik me een domme ezel! Ik denk dat ik op dat moment echt pure paniek moest hebben uitgestraald, want een vrouw die 3 stoelen verder zat, vroeg of alles oké was. Ik heb haar ten rade gevraagd en nog maar eens heel mijn verhaal gedaan. De man tegenover haar, raakte meer en meer betrokken bij het gesprek, dus zaten we daar met 3 te babbelen over die trein… Uiteindelijk wanneer na enkele sms'jes, telefoontjes en adviezen alles gewoon in orde leek te zijn, kon ik achterover leunen en genieten van de immens lange rit! Die vrouw en ik hebben nog wat gebabbeld over mijn uitwisseling, Zwitserland, haar kinderen, school,… Zij heeft 4 kinderen, o.a. een dochten van dezelfde leeftijd als ik! Ze wonen in Zürich itself en ze gaf me de nummer van haar dochter! Zo kon ik haar berichtjes sturen als ik vragen had over Zwitserland (leeftijdsgebonden kwesties) of om me de stand Zürich te tonen! Ze was echt zo ontzettend aardig, echt wat ik op dat moment nodig had.

Na heel dat accidentje heb ik echt genoten van de treinrit! Wat een prachtige natuur, zo'n mooi uitzicht! Echt ongelofelijk. Met heel mijn Brussel-ervaring heb ik ondertussen al wel 10 ritten heen en terug meegemaakt en hetgeen wat toen overheerste waren huizen, lelijke en kleine huizen. Maar nu rivieren, bergen en chalets die verschijnen en verdwijnen uit het niets! Oh, moesten ze me toen gefilmd hebben, ik was echt een klein kind dat vol verbazing overal naartoe keek! Op zo'n momenten miste ik mijn gezinnetje wel, ik zat mega hard te genieten, maar je kunt dat met niemand delen… Dat had me toen wel aan het denken gezet. Velen gaan alleen op reis en ik denk dat dat ook z'n charme heeft, maar vooral heel eenzaam! Alles moet je voor jezelf houden, constant alert zijn en ook kans op een tunnelvisie. Je hebt niemand om mee te dialogeren of over bepaalde ervaringen te reflecteren…

Wat mij ook opvalt is het gedrag van Zwitsers, echt hier was ik van verschoten. Ik hoorde van vele mensen dat Zwitserland een prachtig land is met ontzettend aardige en eerlijke mensen. Ik dacht toen: jaja, het tegenovergestelde zou je anders toch niet in mijn gezicht, zo'n 3 weken voor vertrek zeggen. Maar echt ze hebben voor 100% gelijk! Het begon al met een propere en nette trein: bagage in het schap erboven, help elkaar spontaan als dat niet lukte, niks van afval. Ook vragen ze heel beleefd of de stoel naast of voor jou bezet is of niet. Wat ook eigenaardig was, is dat die, wanneer ze een ticket boeken, een vaste stoel hebben en ze zich daar vrij strikt aan vasthouden. Ik zat dan per ongeluk op iemand z'n plaats en ik zeg dan met veel stress en wat onhandig: ohh sorry, sorry I didn't know. Naargelang de reis vorderde, zag ik dat zulke situaties meer gebeurde, en dat is normaal! Met daartegenover Beglië: ik claim deze stoel en iemand krijgt mij hier ooit nog vanaf :) Verder spraken die elkaar in de trein gewoon aan voor een babbeltje, of bv. Wanneer ik als een typische toerist honderden foto's nam van hetzelfde riviertje vertelden ze me spontaan dat het uitzicht nog veel beter gaat worden. Zoiets mis ik echt in België; gewone, spontane en ongedwongen gesprekken. Ook als ze de trein verlaten, wensen ze iedereen nog een fijne dag of zeggen ze dat het fijn was hen te ontmoeten! Na enkele uren, kwam de vermoeidheid van de reis steeds meer en meer naar boven, dus begon ik wat minder energie te steken in het landschap, maar meer in het observeren van die Zwitsers! Ik werd echt spontaan vrolijk als ik ze bezig zag! Zo'n leuke dynamiek :) Ik kan het hier echt gewoon worden.

Om 17:00h kwam ik aan in Zürich. Ik wist dat er AFS-vrijwilligers mij zouden opwachten samen met m'n gastvader en Ladina. Ik zag ze eerlijk gezegd niet direct staan, dus liep ik maar met de menigte mee naar de trappen. Ineens viel me een blond mannetje op met een knalrode t-shirt en witte letters en wat verderop een man met een klein meisje en tussen hen een grote Belgische vlag gespannen, toen beste ik het… Dit avontuur begint nu écht. Oké 100% eerlijk? Ik had verwacht dat het wat stroef ging lopen en het wat gênant ging zijn, maar dat was het absoluut niet. De sfeer was ontzettend ontspannen en ik heb zelfs een attentie gekregen van Ladina en AFS! Met z'n drieën namen we de trein naar mijn nieuwe thuis, maar natuurlijk nadat ik water had gedronken en we een ijsje hadden gegeten :) We hebben al wat gelachen en het ijs was volledig gebroken. Wanneer we in hun laatste station aankwamen liepen er 3 kleine kinderen op me af, de rest van het gezinnetje. Die zijn alle 4 echt zo gigantisch schattig, enthousiast en fier! Ik smolt echt! Ze zijn allemaal ontzettend trots over de dieren in huis: 4 schapen, 1 grote hond, 3 koeien, bijen (om zelf honing te maken), kippen… Maar ook over hun groot huis van wel 300 jaar oud! De ontmoeting met de gastmama was ontzettend fijn! Ze toonde me het huis met de kamers, gaf wat uitleg… Maya was mega begaan met me en speelde onmiddellijk in op voorvallen! Echt ik voel het! Dit wordt zo leuk!!

Het was een ontzettend bewogen dag: afscheid, ontmoetingen, trots en fierheid omdat ik zelfstandig ben en dan het besef dat ik nog jong en onwetend ben… Ik ben echt moe, maar voldaan! Dit gaat lukken. I can do this!

onverwachte PS. In het treinstation van Brussel-Zuid zijn we Axelle Red tegen gekomen!! Hoe zot is dat? We hebben er zelfs nog mee gebabbeld, als dat geen voorbode is ;)