Wat een dag? Ik wil bijna zeggen: de beste dag van het afgelopen jaar, maar klinkt wat zielig… Ik zal de activiteiten van de dag uitgebreid met jullie delen :)

Om te beginnen mocht ik uitslapen, maar eerlijk gezegd is dat niet gelukt. Met 4 kinderen, die op hetzelfde moment naar school moeten vertrekken, is dat zeer moeilijk. Maar het was echt niet erg, op die manier had ik nog een lange en bewogen dag gehad. Ik was nog wel mat moe, dus ik wilde niet meteen naar beneden gaan en in heel die hectiek opgaan, dus werkte ik in mijn kamer mijn blog af en antwoordde op enkele berichten. Bij deze laat ik ook even weten dat ik enkel in 1 kamer wifi heb, dus als er gedurende een lange tijd geen update komt, zou het daar aan kunnen liggen… Vervolgens kleedde ik me aan en ging ik naar beneden om te ontbijten, dit was rond 09:00h. Iedereen was naar school/gaan werken, dus ik had het kot voor mij alleen :) Mathias, mijn gastvader, had een brief achtergelaten, in het Duits of course, dat ik kon eten wat ik wilde en hij rond 10:00h zou terugkomen om lunch te maken. Dat gaf mij een comfortabel uurtje om op m'n gemakske te ontbijten, mijn afwas in het wasmachine te zetten en ik had ook de intentie om de tafel af te ruimen, maar ik had echt geen idee waar ik alles moest zetten, dus heb ik het maar met de koelkastproducten gehouden. Ik heb wel wat rond zitten snuisteren in het huis, vooral in hun boekenkasten. Zij hebben hier echt ontzettend veel en diverse boeken: hoe je zelf brood of yoghurt moet maken, analyses van het gedrag van bijen en hoe we van hun 'samenleving' kunnen leren, ontzettend veel kinderboeken… Ik kon het niet laten om er eentje vast te pakken, in de zetel te gaan zitten en proberen te lezen. Ik zeg niet dat ik het voor geen meter verstond, maar laat ons zeggen de helft :)

Toen kwam Mathias thuis met een stagiair die hij opleidt als smid. Oh het is wel gek om te zeggen, maar de warmte en oprechtheid die men hier uitstraalt als ze iemand ontmoeten is echt awesome! Terwijl de gastvader aan het koken was, babbelde ik wat met die meneer. We hadden het vooral over het schoolsysteem in dit land en echt… ik ben zo veel te weten gekomen. Om te beginnen duurt de basisschool hier 9 jaar. Diegene die willen werken, kunnen daarna gaan werken op voorwaarde dat ze een hele of halve dag, ik ben niet meer 100% zeker, naar school gaan. Daar hebben ze sport en leren ze hoe ze moeten omgaan met notariskwesties en andere zaken die er in het gewone leven echt toe doen. Oftewel ben je een zeer slimme student en kan je een volgende 3 jaar doen in een Gymnasium. Hiervoor moet je grote testen afleggen om te zien of je niveau hoog genoeg is, enkel de beste stromen door. Wat maakt dat het er onderling vrij competitief aan kan toegaan en diegene die schoolmoe zijn rapper afhaken dan ze in België doen. Echt zot systeem toch :)?

Na een uitgebreid gesprek trok ik me terug naar de living om nog wat verhaaltjes te lezen… Mathias vertelde me wat meer over de kerk die naast het huis staat en vroeg me of ik ernaar toe wilde gaan. Ik was mega nieuwsgierig, dus trok ik erop uit! Hij vertelde me dat de sleutel gewoon boven de deur hing, dus ik zonder problemen binnen kon geraken. Het was echt een moderne kerk, maar wat vooral mijn aandacht trok, was de houten boom in het midden van de kerk. 's Namiddags heb ik dat nagevraagd aan Nicola, mijn gastbroertje van 9, en hij vertelde me dat dat de Geburtsbaum is. Elk kind dat in dit dorpje geboren wordt, krijgt een blaadje aan die boom met daarop hun naam en hun verjaardag. Wat een mooie traditie! Toen ik terugkwam, ging ik opnieuw naar de living om wat te lezen, zo'n 10 minuten later vertrokken de mannen terug naar hun werk en ging ik naar boven, de kamer met wifi. Daar kreeg ik een mail waarin er uitgelegd stond dat ik nog een Duitse taaltest moest doen, zodat ze konden zien of ik nog taallessen nodig heb. Ik heb die test onmiddellijk gedaan, zodat dat ook geen zorgen meer hoeft de veroorzaken :) Verder leerde ik nog wat Duits op m'n laptop, totdat ik iemand mijn naam hoorde roepen, Nicola. Dat is echt een jongetje dat mij uit het niets komt opzoeken: ik was gisteren mijn koffer aan het uitpakken, en plots stond hij voor de deur met een kastje waarmee je de kleur van het lamp in mijn kamer kon veranderen. Of hij komt langs om te vragen of hij een Kägi mag, een lokaal chocolademerk wat ik kreeg van Ladina bij de aankomst. Echt da's zo'n ontzettend schattig en aardig ventje! Hij kwam naar boven en toen heb ik hem enkele foto's laten zien van vrienden en familie. Wat me wel opviel, is dat ze vreemd zijn met laptops en gsm's. Echt niet dat ik daar veel opzit, echt niet, maar wanneer ik bv. Duits aan het leren was, of snel een berichtje antwoordde, kijken ze zo verwonderd. Ik leg het dan wel meteen weg en probeer wat te babbelen. Je weet dat hij 9 jaar oud is, dus kan echt niet zo veel Engels verstaan, dus moest ik Duitse conversaties opstarten, das was sehr schwierig ;) Hij nam me meteen mee naar zijn kamer en toonde met trots alles. We zijn op de grond gaan zitten en hij nam zijn doos Playmobil erbij, voor hem leuk speelgoed en voor mij een ideale leerschool! Ik heb echt veel woorden geleerd, en terwijl ik dat deed hebben we echt veel gelachen. In zo'n situaties is de taal echt wel een barrière, de enige taal dat hij verstaat is Duits dus dat botst soms… De enige oplossing is humor en beginnen te lachen, gelukkig dat ze dat in alle talen begrijpen :)

Samuel en Ladina kwamen in de middag naar huis om te eten. We zaten buiten en ik was echt overdonderd door dat machtig uitzicht! Ongelofelijk! Na een overheerlijke en vooral uitermate verse maaltijd, en niet te vergeten een ambachtelijk ijsje, vertrokken 2 kinderen naar school. Het lessenrooster is heel ander dan in België… Hier kan het soms zijn dat je in heel namiddag geen les hebt, slechts een uurtje vroeger weg kan of juist tot 18::00h op school moet blijven… dat verschilt van klas tot klas. Dus laat ons zeggen dat er altijd wel iemand thuis is. Ik was verbaasd toen ik Samuel, mijn jongste gastbroer van 7 jaar oud, alleen met een typisch schoolrugzakje te voet zag vertrekken naar school op blote voeten. Dat is echt iets wat ik me totaal niet kan voorstellen om dat te doen. Ladina vertrok niet veel later, dus ruimde ik de tafel af samen met de gastvader. Ook hij ging terug aan de slag, dus hadden Nicola en ik het kot voor ons alleen. Ik ging boven wat Duits studeren, terwijl hij naast mij begon te tekenen. Op den duur had ik het ermee gehad en vroeg hem wat we buiten kunnen doen. Hij nam me mee naar een rivier onderaan de heuvel waarop het huis staat. We wandelden door die rivier, en echt het was een hele survivaltocht met kei veel stenen en overal water, takken, muggen… Ik had al eerder opgemerkt dat die kinderen hier geen schoenen dragen, dat ze zonder schoenen bv. Op straat wandelen, op het gras, op grind, in die rivier met kei veel stenen. Ik kon hem niet volgen met schoenen aan, dus besloot ik die uit te doen. Die pijnlijke voeten waren het helemaal waard. Echt ik heb nog nooit zo mooi helder water gezien, en wanneer je wat stabiliteit hebt op een grote steen, helemaal omsingeld door het water met het geluid van dat kabbelend meertje op de achtergrond, voel ik me zo ontzettend rustig en gelukkig. Het was een prachtige wandeling! Ik kan niet zeggen hoelang we daarvan zijn weggebleven, maar daarna nam hij me mee naar de boomhut in de tuin. Het was een heel gedoe om erop te geraken, but it was worth it! Niet veel later kwam Ladina thuis van school en vergezelde ons in de boom.

Daarna namen ze me mee naar hun schapen, om hen te aaien en te voederen. Toen waren de kippen aan de beurt :) Wanneer we binnenkwamen, was het tijd voor een 4-uurtje. Hier is dat blijkbaar echt een big-deal. Ze eten een stukje fruit en drinken iets, een rustmomentje in hun dag. Daar babbelden we wat over van alles en over niets… echt een zeer normaal ontspannen gesprek. Na ons 4-uurtje gingen Maya, mijn gastmama, en ik even samenzitten om schoolzaken te bespreken. Aanstaande maandag start ik al in een gymnasium in Wattwil, hier niet zo heel ver vandaan. Ik zou de bus en vervolgens de trein moeten nemen. Ook hebben we mijn stundenplan vertaald van lossen letters, naar echte vakken. Ik ben echt zo mega blij! Ik zou op maandag 1 uur klassenstunde hebben, wat we dan gaan doen, weet ik niet… welllicht gewoon babbelen of zoiets. Vervolgens heb ik 2 uur basisrechten, slechts 3 uur wiskunde, 3 uur Latijn, 3 uur sport, 2 uur filosofie… Ook heb ik enkele keren per week een uur waarop ik geen les heb en ik kan doen wat ik maar wil :) Maar het meest toffe van al is dat ik kan een keuzevak kan kiezen, het moet niet, maar het is een optie. Dat wilt zeggen dat je, als het school gedaan is, je een extra vak kan kiezen en daar later uiteraard ook een certificaat van krijgt… In mijn geval is dat Spaans, Italiaans, Frans of een in een koor gaan. Met als gevolg dat mijn stundenplan helemaal niet zo erg is als verwacht en ik heb volledig zelf de keuze wat ik hiermee ga doe. Omg, helemaal vergeten te zeggen! Die keuzevakken zijn helemaal niet het beste, maar de schoolligging en de opstelling is mega fantastisch! Er zijn 5 gebouwen waarin er les gegeven wordt. En nu komt het… die liggen een beetje uit elkaar, gescheiden door een rivier, nl. de Thür. M'n gastmama vertelde me dat ze daar soms, wanneer ze een springuur hebben, in zwemmen! Ik kan nu al niet wachten tot dan!

Vervolgens gingen Ladina, Nicola en ik Samuel van de school afhalen. Ze waren allemaal zo in de ban van een kikker die vastzat in de riolering… Ze namen een mandje van een kinderfiets met daaraan een springtouw om op die manier die kikker uit de riolering te vissen. Mijn gastgezin staat zo dicht bij de dieren/planten en hun welzijn. Die kinderen lezen boeken met daarin alle dierensoorten en hun namen. Ze kunnen mij super specifiek zeggen welk dier dat is. Niet met de intentie om te stoefen met hun kennis, maar echt omdat het hen zo interesseert. Ik merk ook dat er een verschil is in de opvoeding van de kinderen, maar ik kan mijn vinger er nog niet precies opleggen… Want welk fucking kind van 7 kijkt in de riolering, vastbesloten om iets te vinden! En dan, welk kind onderneemt dan iets om het beestje eruit te halen? Dat is iets wat ik doorheen mijn tijd hier wat verder ga onderzoeken, want dat is een aspect dat ik echt ontzettend hard apprecieer!

Na massa's documenten en websites te hebben doorzocht, ben ik naar de living gegaan. Daar speelde ik 2 spelletjes met de kinderen. Het eerste spel was 'wie is het'. Nicola en ik vormden een team tegen Ladina. Daarna speelden we een variant van cocarage ( dat spel met die kakkerlak en het doolhof) En plots komt Samuel op me af en geeft me een knuffel terwijl hij mijn naam roept, dat was echt ontzettend cute! En dan vertelde hij droogjes in het Duits: "woww, over 3 jaar ben jij 20!" dat kwam echt uit het niets en het was zo droog, dat ik daar echt de slappe lach van kreeg. Nogal change dat mijn lach blijkbaar zo aanstekelijk is, want iedereen lachtte met me mee :)

Het volgende stuk van deze dag was het avondeten. We aten het lievelingseten van Nicola en het was echt overheerlijk. Het waren een soort dikke pannenkoeken in de hoven met krieken… mega lekker! Wanneer ze aan het opscheppen waren, vertelde Mathias blijkbaar dat de gast eerst kreeg, waarop de kinderen antwoordden: "papa, dat is geen gast, dat is een deel van de familie." Echt mijn hart smolt toen ik de vertaling achteraf te horen kreeg van de gastmama. Maya kookte een grote portie omdat iedereen veel honger had en ze nu ook met meer zijn (+1 persoon). Ik kan je zeggen dat ze gelijk had, ze kookte voor 12 personen en die ganse portie hadden we met z'n 7 opgegeten :) Toen ze dat vertelde waren we zo hard aan het lachen en zat de sfeer zo goed! Het hele plaatje klopte en ik voelde me zo ontzettend goed en op m'n gemak, dat ik Ladina vroeg of ze me wilde helpen met iets. Ik ging naar mijn kamer en ik gaf haar een deel van de cadeautjes dat ik voor m'n gastgezin had meegenomen, ik droeg het ander deel. Ik gaf hen het bier, die chocolade en de cadeautjes voor de kinderen. Ze waren zo blij en dankbaar! Ze sprongen in de lucht en riepen luid, ze gaven knuffels… Ze waren ook helemaal verrast met m'n kunstwerkje dat ik voor hen gemaakt had. Wat hen het meeste verbaasde, was de brief met daarop de betekenis van heel de compositie, het idee achter het werk. Onmiddellijk hebben ze het fotokader opgehangen en vertelde dat ze geen betere gastdochter hadden kunnen kiezen :) Ik wist niet dat ze mij gekozen hadden, dus vroeg ik hoe dat allemaal in elkaar zat. Echt een lang verhaal, maar ik ben zo blij met de uitkomst!

Als laatste vroeg ik Maya of ik kon helpen met de afwas… We verdeelden het werk een beetje: zij waste en ik droog af. Ondertussen waren we aan het praten over haar ervaring in Chili 30 jaar geleden, toen ze ook op uitwisseling vertrok voor een jaar. We zitten/ hebben gezeten in hetzelfde schuitje. Dat maakt me wel wat geruster omdat zij goed weet wat dit allemaal inhoudt en met een jongvolwassene doet. Ik heb echt zoveel respect voor haar en wat daar allemaal gaande was… Ongelofelijk! Op den duur kwamen we opnieuw op het onderwerp school en vertelde ze me dat haar schoolervaring in Chili niet zo goed was. Het kwam erop neer dat die kinderen daar heel afstandelijk waren tegenover haar, ze er niet bij kon horen. Ik vertelde haar ook dat dat hetgeen is waar ik het meeste schrik voor heb, om Maandag naar school te gaan en te merken dat ze me daar niet willen hebben. Eerlijk gezegd is alles echt één grote tegenstelling. Ik had me wat ingelezen over Zwitserland zodat ik wist wat ik hiervan moest verwacht en er stond dat ze niet zo heel vrolijk zijn tegenover buitenlanders, het ontzettend moeilijk is om als vreemde te integreren. Maar dat verhaal van de trein van gisteren, de openheid en warmte van dit gastgezin of de hartelijkheid die de mensen, die ik al ontmoet heb, uitstraalt, spreken dat helemaal tegen! Ze antwoordde me dat dat misschien komt omdat ik een bepaalde vibe/ uitstraling heb waardoor mensen zich meteen op z'n gemak voelen. Ook omdat ze zien dat ik probeer te praten en interesse toon. Ik weet het niet… Ik zou niet weten waarom het niet goed zou gaan, maar langs de andere kant kan niet alles perfect gaan… Geen fantastisch gastgezin én fantastische school én geweldige vrienden. Dus ik ben zo benieuwd om te ontdekken waar dat schoentje gaan kwellen… Hopelijk duurt dat nog heel lang en is dat helemaal niet zo erg :)