08-10-2023

Gisteren zijn we terug thuisgekomen van een fantastische vakantie in Italië! Qua chronologie is het moeilijk om alles na te vertellen, dus ik denk dat ik deze blog best onderverdeel in verschillende compartimenten :)

Zowel voor de heen- als terugrit moesten we rond 05:00h opstaan om ons klaar te maken en vroeg te vertrekken. Op die manier zouden we de files voor zijn! Af en toe maakten we een tussenstopje om te plassen, eten, beentjes te strekken… Voor zo'n lange tocht van meer dan 10 uur, vond ik dat de sfeer er echt goed inzat! In de eerste paar uur hebben de kinderen geslapen en luisterde ik muziek. Eenmaal ze wakker zijn, brengen ze heel snel veel leven in de auto :) We hebben gekke filmpjes en foto's gemaakt, liedjes gezongen. Op zulke momenten krijg ik mijn klopje, dus ging ik slapen…

Ik denk dat we de vakantie vooral aan het strand van San Vincenzo doorgebracht hebben. Een beetje zwemmen, zonnen, wat eten, voetbal of volleybal spelen… Het was perfect! Ik heb echt genoten om even te 'ontstressen' van de voorbije, drukke weken. Op het einde van de week hebben we een soort bootje gehuurd waarbij je moest trappen om verder te varen en daarbovenop was een gigantische glijbaan :) Vooraleer we konden opstappen, moest de gastpapa nog van alles regelen met de uitbader, dus wachtte ik met de kinderen aan de boot. Uitbader nummer 2 had iets gezegd tegen Valentin, ik geloof dat het zoiets was van dat hij zijn visgerei niet aan boord mocht meenemen. Uiteraard verstond hij dat niet, dus kwam uitbader nummer 2 naar mij, inderdaad ik, de perfecte tussenpersoon! Hij vroeg me of ik Italiaans sprak, wat uiteraard niet het geval was, dus antwoordde ik met: nee. Daarna vroeg hij of ik Engels sprak, waar ik snel 'ja' op reageerde. Ik denk dat hij mentaal al blokkeerde op het Engels, dus vroeg hij of Frans eventueel nog een optie was voor mij. Daar stemde ik ook mee in. Vooraleer hij een zin gezegd had, gaf hij het al op :) Toen had ik echt even het gevoel: Lien Renders, de tolk voor jong en oud :) Het was gigantisch leuk en het uitzicht op de zee was werkelijk adembenemend. Vooral naar het einde toe werd het zeer grappig omdat Ladina en ik mochten trappen, juist op het moment dat de golven heviger werden. Onze boot heeft zeker tweemaal een overstroming moeten doorstaan. echt alles was nat: handdoeken, rugzakken, zitplaatsen…en mijn ogen, want ik kwam echt niet meer bij van het lachen :)

We luierden niet de ganzen week. We bezochten een historisch museum over de Etrusken, wat zo'n dik uur rijden was! Het was oké om in deze reis een beetje cultuur en geschiedenis te mengen, maar ik heb vooral genoten van het prachtige uitzicht en natuur van het openluchtmuseum, want eerlijk gezegd doen 3 op elkaar gestapelde stenen met daarnaast een bord met gigantisch veel uitleg in het Italiaans of Engels me niet zo veel. Ook hebben we ons aan een daguitstap naar Pisa gewacht. We vertrokken vroeg om hopelijk niet zo veel last te hebben van de hitte.

Oh die dieren… Gedurende deze week heb ik echt honderden salamanders gezien. En hoe dicht dat die kwamen? Ik kon ze bijna aaien :) Maar niet alleen salamanders waren in overvloed, de muggen konden uiteraard niet onderdoen. Elke nacht hadden Ladina en ik +10 steken erbij gehad. Dus op dat vlak ben ik blij dat ik nu veel geruster slapen kan! Nummer 3 waren kwallen. In de eerste dag hebben de kinderen al 2 kleine, dode kwallen gevangen. Enkele dagen later was ik rustig in de zee aan het zwemmen, tot ik een reuze kwal zag een dikke meter van mij vandaan! Toen ben ik gigantisch snel uit het water gesparteld en het heugelijke nieuws gedeeld met de familie. Het is wel grappig dat ze daar zo anders op reageren. Valentin bijvoorbeeld wilde die kwal meteen gaan zoeken en vangen, Ladina zat echt met de poepers, Samuel had niets door en bouwde verder aan zijn zandkasteel :) Ik wou dat ik kon zeggen dat dat alles was, maar nope… In het museum was ik een beetje aan het kijken naar een oud, felrood en -geel huis zo'n 10 meter verderop, tot ik plots een gigantische uithaal zag naar een salamander, door een fucking slang! Die slang was enkele meters lang en die bleef zo lang hangen. Onmiddellijk heb ik aangeduid waar die slang was, hebben we met z'n 7 enkele minuten in angst afgewacht, enkele minuten onafgebroken oogcontact met die slang en vervolgens vrij snel doorgewandeld. Toen was ik eerlijk gezegd echt bang, zulke dieren zijn echt snel en je kunt ze in geen enkel geval inschatten. Hoe dan ook, we leven nog alle 7, dus geen probleem :)

Tijdens de wachtmomentjes hebben we heel veel spelletjes gespeeld: Beavergang, vier-op-een-rij,… Wat wel leuk was om even tot rust te komen en ontspannen te spelen. Alhoewel… op de een of andere manier moet ik zo geconcentreerd en gefocust spelen, want ze hebben allemaal zo'n inzicht in die spelletjes. Zelfs wanneer ik m'n uiterste best doe, verlies ik :)

Oh er waren ook veel momenten van slappe lach en zotdoenerij! Terwijl mijn gastvader en Valentin waren gaan vissen, zaten de vrouwen van het gezinnetje te buiten te wachten op het terras. Op de een of andere manier hielden we een typische girltalk, over jongens of course! Het draaide erop uit dat m'n gastmama al een heel beeld in haar hoofd had dat Ladina en ik samen over straat wandelden met onze vishengel en op die manier een knappe Italiaan aan de haak slaan :) Het was vooral komisch dat ik helemaal mee was in het verhaal en daarop anticipeerde, en Ladina daartegenover meer en meer gedegouteerd geraakte! We waren echt een dol, tegengesteld duo. Oh dat was zo'n grappig en spontaan momentje, werkelijk eentje om nog lang te onthouden! Ook heb ik heel hard gelachen met Samuel. Dat is zo'n klein, schattig ventje en alles wat hij doet is zo gigantisch schattig. Bv. Wanneer we op een van onze stranddagen aankwamen bij de auto, was er een vogel die op de blauwe bus gekakt had… Zijn reactie zal ik werkelijk nooit vergeten: het water en het ongeloof stond hem in de ogen en de manier hoe hij 'nei' zei, was hilarisch. Of wanneer ik Duits aan het leren was in de kamer, hoorde je Samuel vanuit de badkamer mijn naam roepen. Wanneer ik antwoordde, vertelde hij me dat ik zeker niet mag kijken… We kwamen echt niet meer bij! Laatste voorbeeld: tijdens de autorit verveelde hij zich een beetje, dus besloot hij om 'oogcontact' te maken met iedere andere bestuurder en 'servus' te roepen, wat een Oostenrijkse vertaling is van 'hallo'. Op een gegeven moment deed hij dat ook toen we een vol terras voorbij reden, alle mensen hun hoofden draaiden onmiddellijk onze richting uit… Toen kwamen we echt niet meer bij:)

Doorheen deze vakantie heb ik echt het gevoel dat ik mijn gastfamilie vele beter heb leren kennen. O.a. omdat er zo veel ontspannen en grappige momentjes waren… Ladina die zonder moeite perfect achterstevoren kan praten en de 2 jongste broertjes dat kei grappig herhalen, of Samuel die plots in mindcrafttaal begint te spreken, wat gigantisch lachwekkend. Je leeft ook in een veel kleiner vakantiehuisje dus je moet echt met elkaar samenleven, wat goed, maar vooral intens is. Toen ik samen met de ouders aan het wachten was bij de keuken, heb ik op dag 4 gezegd dat ik er echt zo van genoot, maar ik nooit van mijn leven 4 kinderen ga krijgen, omdat het zo intens is en je hebt nul privacy of rust meer :) Toen hebben we echt goed gelachen met die uitspraak!

Ook heb ik nog enkele berichten gestuurd naar vele mensen in Zwitserland… Ik hou van de vakantie en het komt langs de ene kant op het perfecte moment, nu kan ik nog vele zaken bijwerken, mijn Duits meer en meer perfectioneren, quality time met de familie… Langs de andere kant is deze vakantie wel 3 weken lang! Voor sommigen van de klas heb ik hen maar slechts 2 weken gezien, en daarna 4 weken niet meer. Ik wil niet dat de 'vooruitgang' van die weken in het niets opgaat, dat ik na die gans lange periode terug van nul af aan moet beginnen… Ik merk ook dat elke keer dat ik een beetje uit mijn comfortzone ga en actief met sociale contacten bezig ben, mijn zelfvertrouwen groeit en ik er handiger en handiger in word :) Ik heb geregeld dat ik tweemaal met AFS mensen een citytripje ga maken. Daarbovenop komt ook dat ik een groot deel van de klas gevraagd heb of ze tijd/zin hadden om af te spreken. Op dat moment merk ik een groot verschil tussen AFS- en niet-AFS-personen… Ik geloof dat ik zo'n 10 mensen van de klas privé gevraagd heb of ze dat zagen zitten, en eerlijk… in het begin deed het echt pijn, voelde ik me ontmoedigd en persoonlijk afgewezen, wanneer hun antwoord 'nee' was. Ik had toen even een wake-up call, dat het hier allemaal niet zo goed gaat als ik mezelf voornam. Maar ik begon me te focussen op het positieve, op de mensen die wel toegezegd hadden. Ik probeerde terug in de positieve mindset te kruipen en dat alles wat voor mezelf te relativeren. Het is zoals het is… Bovendien heb ik momenteel een heel verdeling in gedachten, weet ik heel duidelijk wie zich wel in me interesseert, wie me wel oké vindt en op wie ik me naar de toekomst toe moet focussen. En over de anderen… Misschien zijn ze wat conservatiever en willen ze geen nieuwe mensen in hun leven, oftewel vinden ze me helemaal niet leuk, willen ze geen gids spelen… Op zo'n korte tijd ken ik eigenlijk niemand echt van de klas, dus kan ik daar helemaal niet over oordelen, dus ook totaal geen rede om het persoonlijk te nemen :)