Nieuwe dag, nieuwe kansen, nieuwe ervaringen… Ik werd wakker rond 07:30h door geklop op mijn deur… Het was eerder zo'n 3 tikjes en dan een halve minuut niets, en dan begon het weer opnieuw. Dus ik deed open en zag de papegaai uit lego, die ik Nicola gisteren gegeven had, voor mijn deur staan. Ik ging uit m'n kamer en plots sprong hij uit het niets tevoorschijn :) Hij vroeg me of ik wilde helpen die om te bouwen naar een kikker, natuurlijk wilde ik dat! Dus gingen we samen lego bouwen op het tapijt voor mijn kamer.

Daarna gingen we ontbijten. Het gewone klassieke ontbijt stond op de tafel en het was zeer lekker. Vandaag, maar dat kan ook op woensdag, waren er verse croissants van een winkeltje 100m verder. Ik had er zo 1 op samen met een beetje thuis gefabriceerde honing.

Daarna trokken Ladina, Nicola, ik en Nando ( de reuze hond) erop uit. We wandelden een dikke kilometer en bijna op het einde van de wandeling, bezochten we het winkeltje van de croissants. Het was echt iets eigenaardig, want het was gewoon een huis. Je kon binnengaan in de kamers waarvan de deuren open waren, de anderen zijn privé. Verder kon je gewoon de koelkast opentrekken, nemen wat je wilde, afrekenen en weggaan. Ook was er een kleine bibliotheek ter beschikking, ik leende daar een boek, een kinderboek weliswaar en toen vertrokken we. Onderweg kwamen we ook een klein gezinnetje tegen die Ladina en Nicola kenden. Hier kent iedereen, iedereen! Wanneer er een vreemde auto op de baan is, zijn ze plots veel alerter en vragen ze zich af wie dat is. Bij een bekende lachen ze vriendelijk, doen een babbeltje of zeggen een goedendag. Dat is ook waarom de kinderen kunnen gaan en staan waar ze willen. Omdat het dorpje zo klein is en omdat iedereen, iedereen kent, weten ze dat als er iets met hen gebeurt, iemand het gezien zal hebben en ze zelf onmiddellijk iets zullen weten…

Vervolgens vertrokken we met z'n zessen naar een dorpje in de buurt om Valentin, de oudste, op te pikken van de dansles en daarna met z'n allen verder te rijden naar de Cool. Daar splitsen we op in 2 groepen. De jongens gingen naar de kapper en Maya, Ladina en ik gingen winkelen in die Cool, een supermarkt. Dat was echt een hele ervaring. Om te starten zag ik voor het eerst Zwitserse franken! Die zijn zo mooi! Die munten zijn echt precies van 1000 jaar geleden, echt gewoon zilveren, geslagen munten. Met daartegenover de briesjes: zo kleurrijk, groot! Verder kochten we eerst de fruit en groenten… dat systeem is zoveel leuker dan in België. Eerst moet je kiezen welk fruit/ groente je wilt. De meesten zijn verzameld in houten bakken zonder plastic verpakking, met daarboven de naam van het product, een nummer en in een even groot lettertype de afkomst. Zo'n 90% van de verkochte goederen komen uit Zwitserland itself, Frankrijk, Italië of Spanje… echt enkel buurlanden! Jouw gekozen product moet je in een herbruikbare zak doen, wegen. Daarna typ je het productnummer en komt er een etiketje met QR-code uit die zelfkassa. Ik denk dat hier de belangrijkste waarde respect is! Hier is iedereen vriendelijk tegen je, niemand sluit je buiten. Ik had eerlijk gezegd ook niet verwacht dat ze zo touchie zouden zijn, ze houden van knuffels en handjes vasthouden! Altijd als er iemand bekend voorbij komt, maken ze een klein babbeltje… Als ze hen niet kennen, is de kans zeer groot dat ze alsnog iets zeggen! Wanneer we 2 van onze kroost tegenkwamen op straat, vroegen ze me of ik met hen mee wilde gaan naar de speeltuin. Aangezien ik de volledige keuze had: oftewel naar de kapper gaan en wachten, oftewel met hen naar de speeltuin gaan, was mijn keuze snel gemaakt. Wat ook opvallend is, is dat de kinderen hier echt alles mogen doen wat ze maar willen. In bomen klimmen, gevaarlijk over stoelen lopen,… Het was me ook al opgevallen dat ze dat soms ook thuis doen, en dat de ouders daar niets van zeggen. Als ze zich pijn doen, hebben ze hun lesje zelf geleerd en gebeurd dat ook maar 1 keer. Ik laat ze dus maar doen, maar ik let wel altijd op dat er niets erg kan gebeuren, of dat ik eventueel een schok kon opvangen ofzo :) Daar hadden ze het gekke idee om eentje te begraven onder de kiezelsteentjes, enkel de kop mocht boven blijven! Dat was echt mega leuk om te doen! Mijn gastbroers en -zussen zijn met quasi geen scherm opgegroeid. Wat maakt dat ze zich ontzettend goed kunnen amuseren op zichzelf. Hun eigen fantasie tekenen, of zelf iets creëren uit lego, buiten hutten bouwen! Alles! Nicola liet me een nagel zijn dat hij samen met zijn papa een jaartje geleden had gemaakt! En ja jullie lezen het goed… een nagel. Dat wilt zeggen (haha hij heeft het me helemaal uitgelegd, dus ik kan het met details en al vertellen): ijzer smelten in het vuur, daarna daarop slaan met een hamer, verder verwarmen, draaien zodat het afbreekt en dat de uiteinden plat slaan. Even voor de herhaling… hij is nu 9 jaar oud! Ik kreeg ook een zelfgemaakte tol van hen als welkomstcadeautje. Dus als ze niets tof hebben om mee te spelen, maken ze al die dingen zelf! Ten slotte zijn we snel voorbij mijn school gewandeld, hebben de kinderen en Mathias pasfoto's laten maken, terwijl de gastmama en ik voor een treinabonnement zorgden. Dat was mijn drukke voormiddag :)

Als middageten aten we pasta met tomatensaus van tomaten en basilicum uit hun eigen moestuin. Toen we aan tafel gingen zitten, nam ik de stoel rechts omdat ik niet echt in het midden wilde gaan zitten en normaal gezien zit ik binnen ook aan de zijkant… toen vroeg Maya me of ik toch in het midden wilde gaan zitten, omdat zowel Ladina als Nicola naast mij wilde gaan zitten en dat anders niet ging :) Oh dat was wel echt ontzettend lief!

Niet veel later vertrokken Ladina, Nicola, Samuel en ik naar de rivier onderaan de berg waarop het huisje staat om opnieuw dezelfde wandeling te maken. Deze keer iets verder dan gisteren en ook met 4 in plaats van met 2. Het was echt zo leuk en ontspannen! Alleen kan ik ze niet bijhouden om 2 redenen. 1. Ik heb echt pijn aan mijn voeten door al die stenen, maar zij zijn dat gewoon dus die kunnen op hun normale tempo wandelen. 2. Ik ben minstens een kop groter dan hen en soms moet je heel lenig zijn om langs de planten en sommige abnormale bewegingen maken en dat lukte niet even goed met mij :) Het was wel echt snikheet daar beneden, dus we zijn met het water beginnen te spelen, tot we allemaal doorweekt waren! Het was wel echt een bijzonder leuk moment!

Onmiddellijk wanneer we terug thuis aankwamen, hebben we ons omgekleed en zijn we begonnen met het bakken van blauwbessenmuffins! Het was leuk om echt samen met Ladina te bakken. We hebben afgesproken dat ik het recept voorlas in deutsch en zij alles deed, die regeling ging ontzettend goed! Wanneer ze in de oven zaten, hebben we met het wandelgroepje van vandaag nog enkele spelletjes gespeeld. Dat duurde wel niet zo heel lang omdat we ons moesten klaarmaken om te gaan eten :)

Het gezin wilde me graag meenemen naar een restaurant, nl. Älphi. Het is enkele kilometers verderop gelegen en we zijn daarnaartoe gewandeld. Het was echt een ontzettend vermoeiende wandeling! En de hitte en de steile beklimmingen (in totaal deden we 200 hoogtemeters) maakten dit wel zwaar. Dat neemt niet weg dat het ontzettend mooi en adembenemend was! Op zulke momenten denk ik aan België… Er gebeurt zoveel hier en ik weet dat ik hier ontzettend enthousiast over zou vertellen tegen mijn gezin en vrienden, maar nu gaat dat niet echt omdat de taal nog een te grote barrière is. Ik voel me wat schuldig omdat ik echt te tijd van mijn leven beleef: zoveel andere gewoontes ontdek, zo bewust met taal bezig ben, zoveel dingen beleef en zie. Werkelijk al mijn zintuigen worden hier in zo ontzettend hard geprikkeld. Ik hou hier zo van en ik kan er niet genoeg van krijgen! Helemaal op de top van de berg stond dat restaurantje waar we gegeten hebben! Het was zo'n mega mooi uitzicht! Ik heb er echt 100% van genoten! Onderweg naar huis hebben Ladina, Nicola en ik nog Zwitserse wandelliedjes, met bijpassende dansjes, gezongen. Na deze lange dag, zijn we allemaal onmiddellijk ons bedje in gekropen en gaan slapen :)