10-08-2023

Morgen, morgen zal ik te weten komen of ik over een week vertrek, of dat de uitwisseling uitgesteld wordt naar 07-09-2023. Ik ben nog niet weg naar Zwitserland, maar de ervaring is al lang bezig… Ik heb nog nooit in zo'n onzekere situatie gezeten.
Enkele maanden geleden heb ik me ingeschreven voor deze uitwisseling, toen had ik nog een heel droombeeld in mijn gedachten dat ik een maand voor m'n vertrek mijn gastgezin zou krijgen, ik mijn Frans op een snel tempo zou versterken, ik zou gemakkelijk afscheid kunnen nemen van vrienden en familie en ik het daar allemaal snel kan opstarten. Maar wat ben je met een 'zou', het zal niet zo zijn…
Ik heb enkele weken geleden een mail ontvangen dat ze moeilijkheden hadden met een gastgezin te vinden en ze vroegen me of ik het zag zitten mijn gebied uit te bereiden naar het Duitse gedeelte. Ik wil hier een eerlijke blog van maken, dus ik zal de woorden maar zeggen: ik ben hierop geflipt. Ik besef dat de eerste weken in het buitenland zo ontzettend moeilijk zullen worden en daarom wil ik een goede en oprechte 1ste indruk nalaten. Dus ik bereidde me al voor op enkele gesprekken, hoe ik hen kon tonen dat ik oké ben… Na dat mailtje viel heel dat plannetje in het water, ik kan geen Duits. Ik weet niet hoe ik me zou moeten uitdrukken, hoe ik enige connectie kan vinden bij iemand daar zonder dat ik 5 woorden fatsoenlijk na elkaar kan zeggen. Die dag heb ik daar veel over nagedacht, belangrijke personen gecontacteerd en om advies gevraagd… Ik heb ermee ingestemd en achteraf zag ik de voordelen er meer en meer van in, dus eerste obstakel overwonnen :)
Nog geen 2 weken voor het oorspronkelijke vertrek heb ik opnieuw een bericht gekregen om te vragen of ik een introductievideo wilde maken in het Frans om daar op de sociale media te verspreiden. Dus van Frans, naar Duits, terug naar het Frans… wat een rollercoaster. Nog eens enkele dagen later moest ik mijn mondeling Frans examen afleggen zodat zij van Zwitserland konden inschatten of ik eventuele taallessen nodig heb. Ik verwachte daar niet veel van, wat gebeurt, gebeurt… Op het einde van de zoommeeting werd me verteld dat zowel mijn schriftelijke deel van enkele weken geleden en het mondelinge zeer goed waren, ze schatte me een B2A niveau, wat maakt dat ik geen taallessen moet nemen. Dus wordt het dan toch het Franse gedeelte? Wie zal me dat zeggen?

Oké, dat was het gedeelte vanuit Zwitserland, nu België… De dagen gaan voorbij en ik blijf maar denken aan waar ik zal belanden, wanneer, hoe, bij wie… Het is vermoeiend want het besef dat ik zal vertrekken sijpelt meer en meer binnen bij mij, maar ook bij mijn gezin. Hoeveel er al gehuild is geweest dat ik voor zo'n lange periode in het buitenland zal zitten, amper contact met hen zal hebben. Elke keer dat mensen vragen wanneer ik zal vertrekken, denken we alle 4 hetzelfde: oh, wie zal dat zeggen… Gedurende deze zomer besef ik hoe ontzettend goed ik het hier heb, wat een fantastisch gezin ik heb, geweldige vrienden, prachtige buurt, veel kansen… Ik wil niemand teleurstellen, maar dit moet ik doen. Ik moet voor mezelf kunnen opkomen, een ruggengraat kweken zoals we hier zeggen. Ik moet mijn grenzen verleggen en mezelf helemaal heruitvinden… Aan alles voel ik dat ik deze ervaring nodig heb, en ik ben er klaar voor! Ik kan dit! En ik ben zo gigantisch blij dat mijn ouders me deze kans willen en kunnen geven, zelfs wanneer ze het zelf helemaal anders willen hebben.

Dus wanneer zal ik vertrekken? Wie zal dat zeggen? Ik heb wel echt het gevoel dat dit een wake-up call is! Niks zal gaan zoals ik in gedachten heb, niks van mijn verwachting zal uitkomen. Ik moet het dag na dag nemen, mijn verwachtingen realistischer bijstellen en vooral… zie alles positief. Als het uitgesteld wordt, zal het zo moeten zijn, heb ik die tijd met mijn gezin en vrienden nodig! Als het bij de oorspronkelijke datum blijft, ben ik hier klaar voor, voor 100%.