12-09-2023

Vandaag is het de 2de schooldag in Wattwil. Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed waar te beginnen… Het was een extreem vreemde dag. Ik zal gewoon beginnen bij het begin: De wekker! Net als gisteren ging deze af om 06:10h, zodat ik opnieuw me op m'n gemakske kon klaarmaken en ontbijten. Vanaf nu is het dus de bedoeling dat ik elke ochtend met Ladina om 07:10h naar buiten ga om samen de schoolbus te nemen naar Lichtensteick. Maar toen ik opstond, had ik al onmiddellijk een misselijk gevoel, datzelfde gevoel heb ik altijd wanneer ik voor een ontzettend stressvolle situatie sta… Ik heb het gewoon genegeerd en heb de ganse dag volledig verdergezet.

In de 2 eerste lesuren hadden we Engels en onze leerkracht had speciaal zijn laatste uur opgeofferd om kennis te maken met de Chinese en Belgische cultuur. Ieder van ons kreeg een stormvloed aan vragen en ik was eigenlijk vrij verrast in de zaken waar zij interesse in hadden… Om te beginnen wisten ze niet hoe mijn naam uitgesproken moest worden, ze hadden die nog nooit gehoord :) Verder heb ik ook al gemerkt, zowel op school als in het gastgezin, dat ze dol zijn op het Vlaams! Alleen weet ik niet zo heel goed of dat positief of negatief is, maar tja de Nederlandse taal is nu eenmaal een deeltje wat ik altijd zal meedragen, dan kunnen we er beter wat om lachen, toch? Terwijl ik alles moeiteloos aan het beantwoorden was, vertelde de leerkracht me dat m'n Engels zeer goed was; maar laten we die schijn nog hooghouden tot de volgende échte les. Ik ben sowieso niet zo goed als de anderen, want blijkbaar hadden mijn klasgenoten allemaal, ter verplichting van die school, taallessen moeten nemen in Amerika/ Engeland voor 1 maand. Eigenlijk een soort uitwisseling in een gastgezin, maar dan zonder het schoolgedeelte…
Vervolgens hadden we economie, maar daar verstond ik echt niet zo veel van… In het Nederlands is dat eigenlijk hetzelfde verhaal, dus we zullen het economie-gedeelte bij die enkele woorden houden.
Daarna hadden we 1 springuur, middag en 2 uur 'studie' van muziek, dus we hadden een middag van wel 4 uur lang :D Gedurende die vrije tijd waren we met z'n vijven naar de supermarkt gegaan om wat eten te halen en hebben we dat opgegeten voor de school. Ik heb ook even gepraat met een ander meisje uit de klas, en we hebben echt verbazend veel gebabbeld! Ze had me verteld dat haar beste vriendin dit jaar ook een uitwisseling gestart is naar Amerika en dat ze haar ontzettend hard mist! En op dat moment wist ik wat dat misselijk gevoel was! Het was helemaal geen stress, maar een soort van 'verwerkingsproces' geloof ik. Afgelopen maanden waren zo mega stressvol en ik heb me zoveel vragen gesteld over waar ik terecht ga komen, hoe, wanneer, bij wat voor 'n gezin, naar welke school ik ga gaan, welke richting ik ga volgen, wie mijn klasgenoten zouden zijn, of er tijd is voor hobby's, of ik veel ga moeten studeren, ze iets hebben zoals wij fuiven kennen, hoe ik naar school ga gaan… Oh echt te veel vragen. Zelfs op de dag waarop ik vertrok wist ik enkel in welk dorp ik terecht ga komen, de namen en leeftijden van mijn gastfamilie en welke richting ik zou gaan volgen… that's it! En dan het vertrek was zoveel zwaarder dan ik ooit had durven denken! Maar ik kan niet precies vertellen wat het zo lastig had gemaakt… In België had ik al langer het gevoel dat ik op een overlevingsmodus aan het draaien was omdat het echt te veel was. Sinds gisteren heb ik de antwoorden op al mijn vragen verzameld en is die misselijkheid de stress die er nu volledig uitkomt…

Ten slotte hadden we nog 2 uur biologie. In het eerste uur moesten mijn klasgenoten een test maken, of een prüfung zoals ze hier zeggen, Amy en ik mochten die ook invullen voor de lol. In het laatste lesuur zijn we een nieuw thema begonnen, nl. immuniteit. Ik heb wel iets belangrijk toe te voegen! Biologie, aardrijkskunde, geschiedenis, Sport en muziek denk ik zijn in het Engels. Onze klas is de tweetalige klas, wat betekent dat de bovenstaande vakken in het Engels gegeven worden, en de anderen in het Duits, of course! Oké, voor op het einde van het traject zal dat enorm veel voor mijn Engels beteken, maar nu ben ik er nog vrij neutraal over :)

Na de lange en zware schooldag, ging ik naar huis. Op dagen zoals vandaag moest ik zo'n 30 minuten wachten op de trein, alleen. En dan begon ik te denken, en te denken, en te denken… tot ik brak. Op het station heb ik gewoon zitten huilen, mijn hoofd verstoppende achter een Engels boek wat we over enkele weken moeten uitlezen. Oh het is zo intens allemaal en de afgelopen dagen waren zo ontzettend druk, dat het gewoon niet meer ging. Wanneer ik thuis aankwam heb ik nog even met mijn gastmoeder gebabbeld, en jep… daar waren de tranen weer. Zij probeerde me met waterige oogjes gerust te stellen, maar ze weet wat ik doorsta omdat zij een gelijkaardig traject heeft doorzwommen in Chili. Ze had me verteld dat ze de kinderen en hun hectiek van me weg gaat proberen houden en ik me zonder problemen kan terugtrekken in mijn kamer om tot rust te komen. Alles is nieuw en hoe lief ze hier ook zijn, zowel het gastgezin als mijn klasgenoten en leerkrachten… Ik ken ze nog niet heel goed, wat logisch is op een termijn van 1 week of zelfs 2 dagen. Er gebeurd zo ontzettend veel en ik heb momenteel de behoefte aan iets bekend, vertrouwd. Om al mijn verhalen in het Nederlands te vertellen en niet met een mengeling van Duits en Engels. Om tegen iemand te praten die weet waar ik vandaan kom, wat mijn onzekerheden zijn, hoe ze moeten luisteren, of nog eens de goede slappe lach te hebben :) Komende donderdag ga ik met een vriendin bellen en ik hoop dat dit me positieve energie gaat geven! Want echt versta me niet verkeerd, het is hier fantastisch en ik ben écht nog altijd van mening dat ik hier mijn hele leven kan wonen… Maar een goei plat Vlaams gesprek kan wonderen doen!

Eenmaal ik in de wifikamer was, heb ik nog wat Duits geleerd, veel thee/water gedronken en naar feel-good music geluisterd… Tot plots het liedje Boss bitch aan bod kwam :) Oh aan dat liedje heb ik echt ontzettend goede herinneringen, als ik dat hoor, stroomt er plots een rush van moed en sterkte door mijn lichaam, echt het gevoel dat ik de bitch ben en niemand me kan breken :) Ja dat was echt het juiste liedje op het juiste moment. Niet veel later kwamen Samuel en Nicola ook in de kamer en hebben ze daar wat gespeeld. Dat was kei aangenaam want ik hou echt van die jongens, dus ze moeten me echt niet beginnen te negeren of ontwijken, maar die rust deed echt deugd! Verder heb ik ook mijn schoolagenda in orde gebracht. Ten slotte nog gegeten en meteen m'n bed in gekropen… Voor m'n vertrek heeft m'n vriendengroep uit België me ontzettend veel brieven meegeven om op specifieke dagen te lezen. De brief wat voor 7 september, mijn aankomst, bedoeld was, heb ik opnieuw gelezen. En jep… ik heb gejankt! Vooral in het stukje over de examencommissie… Ik heb echt een zot jaar achter de rug, zo gigantisch hard gewerkt en ontzettend veel verantwoordelijkheid op m'n schouders genomen. Langs de ene kant ben ik ontzettend blij dat ik dat gedaan heb, anders zou ik niet afstuderen in de richting LaWi wat ik ontzettend graag wilde, langs de andere kant ook een bevestiging was voor mezelf en ook een gigantische fuck-you vinger naar enkele personen (die ik nu ontzettend dankbaar ben, so thank you guys). Zonder de examencommissie zou ik nu niet hier zitten, in Zwitserland. Zou heel deze uitwisseling een droom blijven, voor eeuwig… Ik vraag me af of ik altijd zo zal blijven, of dat dit gewoon opflakkeringen zijn van mijn jeugdigheid. Ik heb uitdagingen of een drijfkracht nodig, anders kom ik nergens en het zit ook in mij om altijd vrij extreem te gaan… Wat maakt dat ik op deze leeftijd al vrij veel ervaringen achter de rug heb. Ook kan ik niet eeuwig in éénzelfde routine zitten, verveling is echt een no-go voor mij! Er moet altijd iets zijn waar ik naartoe werk, of wat me voldoening geeft (naar mijn mening is dat ook de zin van het leven: doen wat jij graag doet en zorgen dat je elke dag met een voldaan gevoel je bed in kunt) Maar als ik terugblik op afgelopen jaar, word ik vrij angstig. Zou ik, wanneer ik volwassen en volledig zelfstandig ben, zelf mijn grens kunnen herkennen en daarvoor kunnen opkomen? Zou ik soms mijn ego aan de kant kunnen zetten en soms de makkelijke weg durven nemen? Of dat ik de juiste mensen zou ontmoeten die me op een manier, die ook nog eens door mijn koppig randje kan dringen, terug met de voetjes op de grond kunnen houden. Ik heb echt geen idee…