17-09-2023
Het is weeral een tijdje geleden dat ik nog eens wat geschreven heb, dus bij deze een kleine opsomming van de afgelopen 3 dagen :)
Vrijdag was de laatste
dag van m'n eerste schoolweek, wat betekent dat ik gesurvived heb! De eerste
schoolweek was zoveel beter dan ik ooit had durven dromen, diegene die ik
gesproken heb zijn zo aardig, behulpzaam en geduldig. Tijdens de pauzes doen we
eigenlijk nooit iets, behalve al naar het volgende lokaal gaan, dus we hadden
10 minuten onderbreking. Ik verveelde me wat terwijl de anderen bezig waren met
geschiedenis te herhalen, omdat ze daar het volgende lesuur een toets van
hadden. Uiteindelijk heb ik het smurfenlied van Otto ( Duitse versie) opgezet
omdat ik dat lied ook vaak met m'n gastbroers en -zus luister en dan liggen die
echt plat van het lachen, dus ik vond het een goed idee om dat luid af te
spelen. Ik, samen met 2 klasgenoten, waren echt aan het schateren! Dat was een
teken, een bevestiging voor mezelf dat het qua vriendschappen wel goed komt op
school:)
Verder is het vandaag ook de verjaardag van Ladina, ze wordt 11 jaar oud. Ik
had haar een verjaardagskaartje geschreven, chocolade en nagellak cadeau
gegeven. Vandaag heb ik de laatste 2 lesuren moeten skippen omdat ik vanavond
een AFS-weekend heb en ik m'n koffer nog moest maken en bepaalde treinen moest
halen. Eenmaal alles gepakt en gezakt was, had ik nog even tijd om te chillen
en het huis mee te helpen klaarmaken voor de gasten. Tijdens mijn weekend
zouden er hier doortrekkers overnachten, die een rit maken te paard van Spanje
naar Zwitserland. Rond 17:00h ben ik vertrokken, met de bus, daarna met de
trein. Super toevallig heb ik tijdens die trip de zus van mijn gastpapa ontmoet
:) Het is zo'n toffe gewoonte dat mensen het hier gewoon zijn om zomaar een
vreemde aan te spreken en een conversatie te starten! Dat is echt een regel dat
ik ga meenemen naar België.
Tja, ik weet niet welke vloek er op mij rust, maar ook vandaag was ik helemaal
verkeerd gegaan met de trein. Ik snap echt niet waar het 'm inzit, want ik
vroeg o.a. aan 2 verschillende mensen die op 2 verschillende stations werkten
of ik juist zat, en ze bevestigden dat. Bovendien nam ik altijd die trein in
het juiste station, op het juiste spoor op dat specifieke tijdstip. En toch
lukt het me om in de middle of nowhere terecht te komen. Op dat moment was ik
zo gestrest, opnieuw. Ik was Amy, mijn klasgenote die ook naar datzelfde kamp
moest, aan het bellen en ik had toen al in het snuitje dat ik verkeerd zat…
Maar ik moest eerst alles op orde hebben vooraleer ik de trein verliet, want
100% uitsluitsel had ik niet. Als het de juiste was, had ik er beter op blijven
zitten. Maar als het de verkeerde trein was, wat ook het geval was, maakte het
toch niet meer uit of je in dat station uitstapt, of pas in de volgende. Na
ontzettend veel, korte telefoontjes heb ik iemand van het AFS-kamp te pakken
gekregen en zij is me komen ophalen met de auto in dat station. En het was echt
eng op dat moment want ik stapte ergens uit met slechts 1 spoor, alles was zo
vervallen en oud als iets, het begon ook te schemeren en ik had zoveel gemixte
gevoelens… Toen ik daar alleen stond met veel onhandige zakken, wist ik echt
niet zo goed of ik moest wenen of lachen. Want oké, als we het even nuchter
bekijken, is het zo komisch dat die situatie van een week geleden, vandaag
opnieuw gebeurd is… Maar langs de andere kant, kwam op dat moment een meisje
van 7 uit datzelfde station, alleen. Dus ik voelde me echt achterlijk en zelfs
een beetje bang, want het was zo afgelegen, met slechts 1 smal gangetje, dat
dan weer een gigantische echo gaf, dus ik voelde me echt ontzettend kwetsbaar.
Na een half uurtje wachten, kwam een
AFS-begeleider me met de wagen afhalen van het station naar de
overnachtingsplaats. Eerlijk gezegd wist ik niet zo heel goed wat ik van dit
weekend moest verwachten… Ik was ontzettend moe van afgelopen week, dus ik had
het gevoel dat ik dat er toen niet bij kon nemen, maar op het moment dat ik
aankwam, zag ik druk babbelende leeftijdgenoten in groepjes staan. Ik werd echt
ontzettend hartelijk en enthousiast onthaald, dat was ontzettend tof! We hebben
toen nog even enkele babbelopdrachten gedaan en rond 22:00h konden we gaan doen
wat we wilden. De meesten gingen naar hun kamer babbelen of slapen, maar ik had
echt zin om nog iets meer sociaal te doen, dus ben ik aan enkele jongens gaan
vragen of ze beavergang wilden meespelen. Dat was echt crazy! We hebben +/- een
uur spelletjes zitten spelen met: een jongen uit Turkije, a California boy, ook
een guy uit Denemarken en uit Indonesië. Dat is nationaliteitenbingo! Het was zo ontspannen en grappig, I loved it!
Halverwege heeft nog een Chinees meisje deelgenomen :) Uiteindelijk zijn we
rond 23:00h gaan slapen. Ik deelde een kamer met 2 Thaise meisjes, wat ideaal
was om in slaap te vallen want die taal is echt zo vermoeiend.
De volgende morgen stonden mijn kamergenoten op om 07:00h. We hebben alles klaargezet voor ontbijt, we ontbeten en maakten ons klaar voor de eerste activiteit van de dag. We deden sketches, babbelden over de uitwisseling, overliepen de regels… Er stond ook een soort 'hike' op de planning waarbij we in kleine groepjes enkele opdrachten moesten volbrengen. Ten eerste moesten we met z'n vieren een liedje zingen, wij kozen voor memories. Vervolgens moesten we een foto maken van een Zwitserse vlag, wat echt moeilijker was dan verwacht. Uiteindelijk ben ik op het idee gekomen om een selfie te nemen met een nummerplaat, omdat daar ook een versie opstond van de Zwitserse vlag. Vervolgens moest er ook een foto getrokken met een hartje, een local en eentje waarin we AFS afbeelden met onze lichamen en we moesten ook een Zwitserse mop vragen aan een lokale persoon. Ook kregen we een courgette mee, dat we tijdens de tocht moesten omruilen met iets anders… Dat was zo ontzettend moeilijk, maar oh zo grappig tegelijk. Ik zat samen met mijn Thaise kamergenote, eentje uit Chili en een jongen uit Denemarken in het team en we hebben in het begin geprobeerd om mensen op straat aan te spreken, maar we merkten snel dat ze niet echt iets meehadden om te ruilen, dus besloten we om aan te bellen :) Ondertussen is de courgette al wel geruild met een passievrucht. Huizen waren op die plaats niet te vinden, dus moesten we bij appartementen aanbellen. Toen heb ik echt zoveel diverse ervaringen opgedaan… Het Thais meisje en ik waren de enige die echt initiatief namen om naar mensen toe te wandelen en te beginnen spreken. In het begin was het wel onwennig om mensen zomaar uit het niets aan te spreken, maar daarna gaf het me echt steeds opnieuw een gigantische kick. Eenmaal we aanbellen met mensen van een appartement, zijn er 3 scenario's. Oftewel hoor je er niets van, oftewel nemen ze op en zijn ze niet geïnteresseerd, of ze laten je zonder een woord te zeggen binnen… Het is zo ontzettend tof dat mensen echt meegaan in het verhaal en dingen ruilen, maar dat was echt niet in de meeste gevallen zo gegaan. Vooral wanneer je oudere mensen tegenkomt, zijn ze meer geneigd om het aanbod af te slaan. Meestal kunnen zij ook geen Engels, we proberen dan echt om heel die uitleg in het Duits te herhalen, maar we beschikken nu eenmaal niet over die specifieke woorden om ons correct uit te drukken. Het is frustrerend dat mensen je door de taal niet vertrouwen of wantrouwig zijn… Eentje begon zelfs een hele ondervraging te doen: of we AFS meer konden specificeren, en welke opdracht we precies hadden, waar we vandaan kwamen… Om uiteindelijk kei droog te zeggen dat ze niet geïnteresseerd was. Echt stom! De passievrucht hebben we omgeruild met een sesamsnackbar van een fietser. Vervolgens was er iemand die in plaats van opendoen of antwoorden, gewoon uit het raam ging hangen om te babbelen. Hij verruilde die kleine sesamsnack met een grotere versie van dat. Hij gooide de zijne naar beneden en onze Deense jongen van 2 meter hoog wierp het door het raam :) Het was zo'n ontzettend grappig moment :) Ten slotte hebben we het nog 1 keer gewisseld met droogbloemen van een jong koppel. In de vrije tijd speelde we nog met een groep van 6 beavergang en bullshit! Het was ontzettend leuk. En wanneer de avond begon te vallen, stond het volgende punt op de agenda. Tot op dit eigenste moment weet ik niet zo goed waarom dit specifiek dit weekend aan bod moest komen, maar de meisjes moesten buiten gaan zitten en een sekstalk beginnen met begeleiders. Het was echt grappig omdat iedereen ook ontzettend moe was en anders reageert op zulke dingen door hun cultuur. We kregen ook de kans om condooms mee naar huis te nemen, maar we hebben dat mooi afgeslagen omdat het gastgezin anders verkeerd zou denken en omdat dat nu niet van toepassing is bij ieder van ons. Na het ontzettend open, maar toch ontspannen gesprek zijn we allemaal vroeg gaan slapen.
Vandaag konden we uitslapen tot 08:00h. Onze gsm is gedurende heel dit weekend afgepakt, zodat we echt sociaal moesten zijn en contacten moesten leggen met iedereen, met als gevolg dat we nul tijdsbesef hadden. Ik en het Thaise meisje ware op hetzelfde moment wakker en begonnen ons klaar te maken voor de laatste dag. Doorheen heel dat ritueel werd niemand wakker dus begonnen we brieven te schrijven naar anderen. Het was een soort concept van dit weekend dat iedereen een envelop kreeg en anderen daar boodschappen in moesten steken. Uiteindelijk komen we te weten dat we al druk in de weer waren vanaf 06:00h! Dat was echt zo stom, maar we hebben daar kei hard om gelachen :) Het ontbijt was ook zo hilarisch! De Mexicaanse jongen had verteld dat in hun cultuur de gewoonte is om elke dag minstens 1 banaan te eten. En ik weet niet meer hoe het ontspoord is, maar deze ochtend was er een heel gedoe rond de bananen omdat dat onmiddellijk geassocieerd werd met de condoomdemonstratie van gisterenavond. Het was echt zo komisch! Verder hebben we, buiten opruimen, niet echt meer iets gedaan in de voormiddag… We stonden allemaal buiten te wachten, maar je moet weten dat er op dat moment kleine kinderen van de scouts rondliepen… Kleine kinderen doen nu eenmaal wat ze allemaal doen, mensen besluipen en wat aandacht zoeken. Maar onze Mexicaanse groepsgenoot dacht daar helemaal anders over, dus hij begon te provoceren. Bijvoorbeeld, middelvingers op te steken, of in het Duits ( met een extreem hard Spaans accent) te roepen dat ze een kleine penis hebben, of dat hij geen shit geven (in het Duits, maar grammaticaal volledig fout). Oh het was echt perfect! Ik en View, mijn Thaise kamergenote, waren echt zo hard aan het lachen en elke keer wanneer hij iets toevoegde, waren we helemaal vertrokken! Wij twee hebben ook volledig dezelfde lach: zelfde geluid, even hard en extreem… Dus we maakten het helemaal erger voor elkaar! Die kinderen willen uiteraard niet onderdoen, dus begonnen ze zelf ook meer en meer te reageren met dingen die indruk op ons zouden maken. Dat spelletje is zo nog even blijven doorgaan, terwijl View en ik echt niet meer konden bijkomen! Het toppunt was dat er plots een begeleider van die jeugdgroep naar buitenkwam om weet ik veel wat te gaan doen, ineens spreekt die Iker (Mexicaanse jongen) die begeleider aan om te klagen dat haar kinderen gemeen doen tegen hem, hij speelde dat hij geschokt was over de fuck-you-vingers en -dansjes. Oh alles klopte en het was echt gigantisch grappig! En dan kwam het vertrek. Bij deze bevestig ik het spreekwoord: derde keer, goede keer want ik ben voor de eerste keer ergens juist met de trein aangekomen, woehoe! Dat komt denk ik omdat we met een gigantische groep vertrokken waren en Amy me tot bij school vergezeld had, dus echt 100% fair is het niet.
Het weekend was echt helemaal het tegenovergestelde dan wat ik ervan verwacht had! Heel dit Zwitserlandgegeven heeft me op vlak van verwachtingen zo hard veranderd… Eerlijk gezegd ben ik altijd de persoon met te hoge verwachtingen, met als gevolg ik nogal vaak teleurgesteld ben. Door heel die uitwisseling heb ik echt zelden nog verwachtingen, of ik leef er alleszins niet meer naartoe, wat maakt dat het gigantisch hard meevalt altijd! Ik denk, zonder te bluffen, dat dit het beste weekend van mijn leven was! Vanaf minuut 1 was iedereen zo heftig aan het babbelen en met volle interesse naar andermans verhalen en culturen luisteren. Contacten werden automatisch gelegd. Iedereen was ontzettend open en losjes. Ik heb in maanden niet zo hard gelachen en zo ontzettend veel zitten babbelen! Het zit zo… we zitten alle 18 in hetzelfde schuitje! We begrijpen elkaar zo goed omdat we het allemaal zelf ook doorstaan. We houden allemaal van reizen en ontdekken, dus je valt hen niet lastig met verhalen en ervaringen over België, en andersom ook niet… Dit zijn echt de soort mensen die ik nodig heb in mijn leven en ik voelde me zo ontzettend thuis in hun gezelschap! Langs de ene kant zijn we lotsgenoten, maar het is niet dat we troost of medelijden met elkaar zoeken, enkel het idee dat de andere persoon 100% begrijpt wat je doorstaat. Verder houden we allemaal van avontuur, het ontdekken, het reizen, uit je comfortzone stappen en uitdagingen aangaan! Wat maakt dat elks van ons zoveel ervaringen hebben om te kunnen en willen delen, ze zijn zo open minded en nemen werkelijk iedereen zoals ze zijn. Er kan zoveel gelachen worden en gewoon lol maken! Het is echt zo'n mooie herinnering om te koesteren!
Wanneer ik vol enthousiasme en energie thuis gearriveerd was, heb ik wat zitten bijbabbelen met de gastouders en ben ik deze blog gaan schrijven :) Daarna ga ik helpen patatten uitdoen in de tuin, voetbal spelen met Nicola en Ladina op een plaatselijk voetbalpleintje :)
Wat er verder nog op de planning staat: eten, douchen, Duits leren, ( Duitse essay schrijven) en vroeg gaan slapen!
Dus bij deze slaap wel en tot snel Xxx